Dit is een vertaling van van de originele tekst op de website van e-NABLE

In 2011 creëerde Ivan Owen een metalen functionele hand om te dragen op hun allereerste steampunk-conventie. Toen ze terugkeerden van hun avontuur, besloot hij er een korte video van te maken en op YouTube te plaatsen. Niemand kon toen vermoeden dat één simpele videoclip hun leven en dat van duizenden anderen zou veranderen – voor altijd.

Deze Youtube-video van de hand leidde tot een e-mail van een timmerman genaamd Richard uit Zuid-Afrika, die zijn vingers had verloren bij een houtbewerking ongeval. Met deze samenwerking – op ruim 16.000 kilometer van elkaar – ontstond iets moois. Samen besloten ze om een vervangende vinger voor hem te maken, dit duurde bijna een jaar. Ze ontwierpen prototypes met behulp van onderdelen die ze zelf in huis hadden of lokaal te krijgen waren. Dit leidde er vervolgens toe, dat een moeder van een 5-jarige jongen uit Zuid-Afrika, contact met hen op nam om een kleine versie van deze hand te maken. Deze jongen, genaamd Liam, heeft geen vingers aan zijn rechterhand.

Ivan begon onderzoek te doen naar protheses en kwam het verhaal van de hand van Corporal Coles tegen. De hand werd in het begin van de 19e eeuw gemaakt door een Australische tandarts, Dr. Robert Norman, die het bouwde uit walvisbeenderen, kabels en katrollen. Deze ene hand, nu meer dan 100 jaar geleden gecreëerd, inspireerde het ontwerp van wat nu de bouwsteen is voor elke e-NABLE Community 3D-geprinte hand.

Na het creëren van het eerste prototype voor Liam, realiseerde Ivan zich dat hij snel de hand zou ontgroeien en begon met het onderzoeken van het gebruik van 3D-printen om de volgende versie te maken. Hij leerde zichzelf 3D-printer ontwerpsoftware te gebruiken en nam contact op met een 3D-printerbedrijf dat twee 3D-printers schonk. Zo konden  ze werken aan een sterker en functioneler ontwerp voor Liam. Samen hebben ze de eerste 3D-geprinte mechanische hand gemaakt.

In plaats van het ontwerp voor deze nieuwe hand te patenteren (en winst te maken), besloot Ivan de ontwerp bestanden te publiceren en als open source toegankelijk voor iedereen te maken. Zo kon Liam een hand hebben en ook andere mensen konden de instructies downloaden en in 3D-printer maken voor iemand die er ook een nodig heeft. Hiermee kan het waar ook ter wereld.

In januari 2013 gingen de bestanden live op Thingiverse. In juli 2013 kwam Jon Schull, een professor bij RIT, met een video waarin Liam zijn 3D-geprinte hand gebruikte en zag dat mensen commentaar achterlaten en hun eigen 3D-printers aanboden om de handen te helpen maken voor mensen die ze misschien nodig hebben. Hij besloot om een Google+ groep aan te maken en een kaart te maken waar makers hun locatie konden delen. Hiermee konden mensen die een hand zochten de dichtstbijzijnde vrijwilliger vinden. Hij nodigde mensen uit om zich bij hem aan te sluiten.

De e-NABLE-community begon met ongeveer 100 mensen die hun tijd en 3D printer aanboden om – met de bestanden die al bestonden – voor de gebruiker een hand of arm te 3D-printen. Een handvol apparaten werd gemaakt en toen gebeurde er iets moois: ontwerpers begonnen toe te treden en gingen doen wat Ivan had gehoopt dat er zou gebeuren! Ze begonnen met innoveren, door het samenvoegen en opnieuw delen van de verbeterde ontwerp bestanden. In dat eerste jaar groeide de e-NABLE-gemeenschap van 100 leden tot meer dan 3000 leden. Ze ontwierpen meer dan 750 handen voor mensen over de hele wereld. Binnen nog een jaar – ze zijn meer dan verdubbeld tot bijna 7000 leden – zijn er ongeveer 2000 protheses gemaakt voor personen in meer dan 45 landen.

Al deze 3D-geprinte handen en armen waren kosteloos voor de gebruiker gemaakt, dankzij de vrijwilligers in onze gemeenschap.
Toen de gemeenschap van makers begon te groeien, besloot Jon Schull een blog over dit project te starten om de ontwerpen te documenteren naarmate ze veranderden in betere en meer functionele versies. Vrijwilligers voegden zich bij de community en deelden hun ideeën en nieuwe bestanden. Steeds meer kinderen werden geholpen door een koppelingsproces tussen vrijwilliger en gebruiker.

Na een tijdje was zijn blog enerzijds een plek om de verhalen van de community te delen anderzijds is de website veranderd in een archief van ‘how to’ tutorials, met beschikbare open source 3D afdrukbare handontwerpen, ondersteuningsinformatie, forums voor wie op zoek is naar advies, informatie voor ouders van kinderen, hulp voor leraren die hun studenten willen inspireren en projecten voor het leren van deze diensten willen creëren, een gecentraliseerde kalender zodat mensen onze vrijwilligers kunnen ontmoeten en nog veel meer.

Dit is een plek waar gezinnen hoop vinden voor hun kinderen. Waar kinderen en volwassenen, met een hand- of armafwijking verhalen kunnen vinden van andere mensen met soortgelijke situaties, die 3D-geprinte protheses gebruiken. Dit is een plek waar deze protheses hen helpen om de dagelijkse taken uit te voeren die normaliter gemakkelijker uit te voeren zijn met volledig functionele handen.

Dit is een plek waar vrijwilligers leren hoe ze zich bij de wereldgemeenschap kunnen aansluiten en hun 3D-printers kunnen gebruiken om hét verschil te maken in het leven van een kind dat graag een “superhelden hand” wil om van hem of haar het “stoere kind” te maken. Zelfwaardering wordt zo gestimuleerd.